Deel 2: Kaukasische vrouwen
Terug in het hostel zet ik een soep in elkaar, die helaas echt heel erg smerig uitpakt. Dan nog maar wat brood eten... Ik check uit en neem de metro naar het treinstation. Daar staat de "Армения"/"Armenija" al klaar naar თბილისი/Tbilisi. Ik loop naar mijn coupeetje toe waar al een vrouw in zit. "Բարեւ Ձեզ! Меня зовут Сандер, я из Нидерландов. Извините, я говорю только немного русский!" ("Hallo! Ik heet Sander, ik kom uit Nederland. Sorry, ik spreek maar een beetje Russisch"). De vrouw fleurt helemaal op! Ze vind het een hele eer om een Nederlander te ontmoeten. We praten eindeloos door. Ik in gebroken Russisch en zij in heel rustig en duidelijk gearticuleerd Russisch waardoor ik haar goed kan verstaan. Inmiddels zijn we het station uit en rijden we de nacht in.
Uiteindelijk vertelt ze dat ze ooit ook nog Duits heeft geleerd en dat maakt de communicatie véél gemakkelijker. Ik spreek in rustig en duidelijk gearticuleerd Duits tegen haar en zij in rustig Russisch tegen mij. Ze komt ook nog met allerlei DDR-kinderliedjes aanzetten. En zo zitten we even later samen "Du hast ja ein Ziel vor den Augen" te zingen, een oud propagandaliedje van de jeugdbeweging van de DDR. Zie:
http://www.youtube.com/watch?v=2-He0FsIuFQ
Er komt plots een grote fruitdoos op het tafeltje vol met mandarijnen en appels, ik mag niet weigeren en word volgestopt met smaakvol Armeens fruit. Er komen nog koekjes bij en smaakvolle zelfgemaakte koffie. Ik zit hier te genieten!
Ze vertelt op weg te zijn naar haar zus die in Georgië woont. Volgens haar zou Georgië een ontzettend mooi land zijn! Helaas was het nu ontzettend duur om te reizen, in de Sovjet-Unie was dat allemaal geen probleem. Toen reisde ze met haar vriendinnen naar Moskou, Sotsji, Kiev, Varna en Doesjanbe, én iedere maand even op familiebezoek in Georgië. ...Maar nu mogen veel Armeense studenten blij zijn als ze in de zomer een weekje naar Sevan-meer kunnen. Het waren voor haar mooie tijden in de Sovjet-Unie in Armenië, maar naar eigen zeggen had ze daar geluk mee. In Oekraïne leden de etnische Oekraïeners zwaar onder het Sovjetregime en moest iedereen Russisch spreken, terwijl het Sovjetregime in Armenië iedereen lekker z'n gang liet gaan.
Dan komt het onderwerp "familie" aan bod. Ze vertelt er lustig op los hoe haar halve familie van origine Georgisch is, dat ze nu in Երևան/Yerevan woont met haar man en twee dochters. Dan komen er foto's tevoorschijn van haar ouders, echtgenoot, haar broers en zussen en uiteindelijk ook haar dochters. Ze heeft twee dochters, één van 28 die binnenkort gaat trouwen en een dochter van 24, Marija. Als ze van Marija een foto laat zien, spreek ik mijn bewondering uit, wat een mooi meisje! "Ze heeft nog geen vriend gevonden", voegt de vrouw er aan toe. Even later hangt Marija aan de telefoon en spreek ik haar ook nog even, heel gezellig en een leuk meisje!
Diep in de nacht besluiten we toch nog maar even wat te gaan slapen.
7 januari: თბილისი/Tbilisi
De grenscontrole bij Armenië is zo gebeurd. Een uurtje later bij de Georgiërs, die doen een stuk moeilijker en willen bagage controleren. De vrouw zit te mopperen in het Russisch tegen mij: "In de Sovjet-Unie was dit soort onzin allemaal niet!". Dan kunnen we nog twee uurtjes slapen voor we aankomen in თბილისი/Tbilisi. Ik heb nog wat rare dromen over oorlog in Nederland en dan zijn we in თბილისი/Tbilisi. "Ik ben pas tegen de 14e weer in Yerevan, dus ik geef je het nummer van Marija. Je moet haar zeker opbellen, het is een ontzettend lief meisje! En als je geen onderdak hebt in Tbilisi, moet je dit nummer even bellen en naar mij vragen!". Een vriendelijk, doch dringend verzoek.
Ik bedank haar en loop naar de pinautomaat in het station. "Dat was een leuke ontmoeting!", denk ik bij mezelf. Met wat Georgische lari's in mijn hand probeer ik een metrokaart te kopen, maar de biljetten zijn te groot. Het loket is het enige adres wat -na flink aandringen- het geld wilt wisselen. Ik duik de metro in en al snel valt het mij op dat je nergens Russisch ziet en dat álles in het Georgisch is, kortom; nog een niveautje moeilijker als in Armenië. In ავლაბარი/Avlabari stap ik uit.
58. In Georgië is het aanzienlijk warmer, is er volop zon en doet het wat exotisch aan na Armenië.
59. Bijna perfecte weerspiegeling in het water.
Na flink zoeken en verkeerd lopen naar het hostel, kom ik uiteindelijk op het idee om letterlijk de aanwijzingen te volgen van hun website. En op die manier heb ik het Friends Hostel binnen 2 seconden gevonden. Het is een klein hostel, maar doet wel familiaal aan. Op een stoel slaap ik nog een soort van bij en tegen 10h00 loop ik het oude centrum in. Ondanks dat het kerst is (…de vierde kerstdag voor mij in twee weken tijd), is alles wel open gelukkig.
60. Het oude centrum zit vol met houten huisjes en houten uitbouwtjes.
61. Ik sta wederom te genieten!
62. Van de Sovjettijd van Georgië is niet veel meer terug te vinden in თბილისი/Tbilisi.
63. Het hoofdplein van de stad.
64. Djurdjevan!
65.
66. Een oude Nederlandse kermisattractie.
67. Uitzicht over თბილისი/Tbilisi.
68. In de buurt van het treinstation is een gigantische bazaar. Eerlijk gezegd weet ik niet echt wat ik van Georgië moet vinden in eerste instantie. Een grote chaos na Armenië...
69. Marsjroetka-chaos!
70. Meetwagen van de საქართველოს რკინიგზა, Sakartvelos Rkinigza.
71. Het rangeerterrein van თბილისი/Tbilisi is een groot feest voor mij als spoorliefhebber.
72.
73. De trein waarmee ik naar თბილისი/Tbilisi was gekomen; de Армения/Armenija.
74. Een Azerbeidzjaanse nachttrein naar Bakoe.
In het station haal ik ergens nog wat te eten met een frisse pint bier erbij. Na al die kilometers gelopen te hebben is het fijn om even bij te komen. Ik overdenk afgelopen nacht en dan opeens, valt het kwartje... Die dame was bezig om een huwelijk te arrangeren! Tussen Marija en mij! Wat ben ik toch ongelofelijk naïef. Maar trouwen op mijn 21e jaar wil ik niet, laat staan een relatie met meisje dat in Armenië woont terwijl ik in Nederland woon. Ik heb maar direct met mijzelf afgesproken om GEEN contact met Marija te zoeken, hoe mooi en lief ze ook was.
Ik besluit mijn zinnen te verzetten en per metro naar de buitenwijken te gaan. Als eerste beland ik in დიდუბე/Didube. Ook hier is weer een heel grote bazaar bezig. Ik struin er een tijdje doorheen en verbaas mij over alle steekwapens en zelfs pistolen die er worden verkocht.
75. Metrostation დიდუბე/Didube.
Per metro ga ik verder naar ახმეტელის თეატრი/Akhmeteli Theater. Hier is werkelijk waar de grootste bazaar waar ik ooit geweest ben en ik verdwaal dan ook talloze keren, maar dat is niet erg. Zo zie ik alleen maar meer.
76. Georgische patserbakken.
Per metro ga ik weer naar het centrum en loop ik via het oude centrum weer terug richting het hostel.
77. Even kijken naar het nummerbord mensen.
78. De huizen in het oude centrum vind ik echt geweldig!
79. Een van de geldsmijterij projecten van Saakashvili.
Vlakbij het hostel tref ik nog twee verdwaalde backpackers aan die toevallig naar hetzelfde hostel op zoek zijn. Ik neem ze mee. Ze stellen zich voor als Max en Ania. Terug in het hostel maken we nog kennis met Kamil, een alleenreizende Poolse Georgofiel. Die zegt allerlei ideeën te hebben voor het avondeten, dus besluiten we een groep te vormen. Een vriend van Kamil, Tomasz sluit ook nog aan. Met z'n vijfen gaan we eten bij een traditioneel Georgisch kelderrestaurant in een achterafsteegje. Álles is in het Georgisch en ik ben daarom blij dat Tomasz het woord doet. Qua eten laat ik mij volledig verrassen.
Uiteindelijk hebben we een tafel vol Georgische delicatessen, een karaf Chacha (Georgische vodka, maar dan met smaak) en een karaf rode wijn. De avond is echt ongelofelijk gezellig!
Inmiddels is het voor mij duidelijk wat ik de komende tijd nog wil gaan doen.
En daarom presenteer ik nu pas de kaart over het verloop van de rest van de reis.
80. We sluiten de avond uiteindeiljk af bij Mirzaani, een Georgisch restaurant met eigen bierbrouwerij.
8 januari: თბილისი/Tbilisi & გორი/Gori
81. Na een nacht goed bijslapen is het onderhand al weer middag als we met z'n allen gaan euh... """ontbijten""".
Vandaag besluit ik naar გორი/Gori te gaan, een klein dom tegen de Zuid-Ossetische grens. Afgezien van één ding is er geen klap te beleven. Maar dat ene ding moet je dan ook maar net interesseren. Het is namelijk de geboorteplaats van Josef Stalin. Vanwege bij interesse voor de Sovjet-Unie wil ik er heen.
82. Maar eerst nog even wat foto's van een bijna zomers aanziend თბილისი/Tbilisi
83. De half bevroren waterval achter het oude centrum.
84.
85.
86. Ik geloofde amper dat het januari was!
Per metro sjees ik weer naar დიდუბე/Didube om daar de marsjroetka naar გორი/Gori te pakken.
87. De rit is mooi!
88. Vladikavkaz op de borden zelfs!
89. Zuid-Ossetië zullen de meeste mensen wel eens van gehoord hebben. Dit is een onafhankelijke staat tegenwoordig (althans, zelfverklaard). Dit is in 2009 met aardig wat bloedvergieting gepaard gegaan en alle etnische Georgiërs in Zuid-Ossetië hebben weg moeten vluchten, die wonen nu in deze huisjes zonder enige voorziening. Met uitzicht op hun geboortegrond; Zuid-Ossetië.
90. De bergen van Dagestan.
Aangekomen in გორი/Gori, temidden van een bazaar is het even zoeken welke richting ik op moet.
91. Maar bij het stadhuis aan de Проспекта Сталина/Stalin Avenue, weet je dat je goed zit.
92. Oorlogsmonument voor de gesneuvelden van de tweede wereldoorlog én van de gesneuvelden van de Zuid-Ossetische oorlog.
93. Aan de Stalin Avenue, heb je het Stalin Park, en in het Stalin Park heb je het Stalinmuseum.
94. Zie hier de sokkel van het oude gigantische Stalin-beeld. In de media was dit heel mooi politiek correct verwoord als "Standbeeld Stalin plots verwijderd" (Zie: http://www.nu.nl/buitenland/2277959/sta ... jderd.html ), maar in werkelijkheid was dit door een politieke groepering van Saakasjvili in het holst van de nacht gedaan en is het beeld spoorloos. De inwoners van გორი/Gori hebben daarop grafkransen bij de sokkel van het oude beeld neergelegd "om het Stalinbeeld te herdenken". Juist ja.
95. Stalin's geboortehuis.
96. En het dak erboven...
97. Het privé rijtuig van Stalin waar hij heel de Sovjet-Unie mee rondtourde.
98.
99. Het museum zelf. De toegang is ongeveer €5,-, een absurd hoog bedrag voor Georgische maatstaven.
De inhoud van het museum is vrij voorspelbaar; ruim 250 verschillende Stalin-portretten en informatie over hoe geweldig deze man wel niet was. Met name het deel over hoe zielig Stalin wel niet was toen hij naar Siberië werd gestuurd geeft een wansmaak als je weet dat hij hetzelfde met complete volkeren heeft gedaan (hij wilde zelfs het hele Oekraïense ras uitroeien, maar dat lukte niet omdat het "er te veel waren").
100. Een stiekeme foto van het interieur
101. Het dodenmasker van Josef Stalin. Na al die grote portretten, bustes en beelden denk je maar één ding bij het zien van dit: ...wat een klein hoofd heeft die man eigenlijk!
102. Standbeeld van...
103. En dan ongetwijfeld de meest foute foto die ik ooit zal plaatsen op dit forum.
Het museum geeft totáál geen realistisch beeld weer van de realiteit, het museum inclusief personeel is eigenlijk ook een museumstuk. Je moet het dan ook vooral met een korrel zout nemen. Al kan ik nu wel zeggen dat ik Stalin's scheerset heb gezien, 25-delig! Al was zijn accordion ook wel indrukwekkend.
Na driekwartier ben ik alle Stalinportretten beu en loop ik naar het station, in de hoop per trein naar თბილისი/Tbilisi terug te kunnen. Helaas mis ik de trein net.
104. Nog een depressief sfeerplaatje van het rangeerterrein van გორი/Gori.
...Dan maar weer terug naar het busstation waar ik een marsjroetka neem. Dit keer is het een oud gehandicaptenbusje van "Dutax regio Lage Zwaluwe-Oosterhout". De rit gaat met gevaarlijk hoge snelheden en als we de laatste afdaling naar თბილისი/Tbilisi met ruim 160 km/h naar beneden daveren beginnen medepassagiers te roepen dat de chauffeur moet gaan remmen. Ik heb mij wel eens veiliger gevoeld.
Die avond zijn we weer met dezelfde groep mensen op stap gegaan. Al moesten we eerst in het hostel eerst even alle verschillende chacha's uitproberen.

[/URL]
105. Als eerste met de kabelbaan naar boven om te genieten van het prachtige uitzicht.
Uiteindelijk zijn we per taxi naar het hoogste punt van Tbilisi gegaan en hebben we daar nog in een café wat gedronken. Toen weer per kabelbaan naar beneden op zoek naar een restaurant. Tomasz wist nog wel een adresje in het centrum zei die, dus liepen we er achteraan. We liepen een ondergronds etablisement binnen wat in eerste instantie een beetje deed denken aan een sfeerloze bowlingbaan uit de jaren '90. We namen plaats bij een tafel, bestelde een heleboel Georgisch eten. Intussen speelde er een Georgische folk band en stond de dansvloer vol achterin. Het eten was wederom ongelofelijk lekker, net als het Natakhtari bier. Even later schuift er nog een Braziliaanse fotograaf aan die in Tbilisi woont. Die reist al wat jaren rond en heeft als doel om ieder land slechts één keer te bezoeken. Maar de liefde voert hem uiteindelijk terug naar Georgië waar hij nu woont. Even later komt mijn Armeens uithuwelijkingsverhaal aan bod en iedereen is het unaniem eens: "Hoe kun je zo naïef zijn Sander? Je weet toch dat je op de Kaukasus bent!". Dan biecht een van de Poolse metgezellen op dat hij op zoek is naar een Georgische vrouw. Intussen schalt "Раз, два три!/Raz, dva, tri!" van Soso Pavliashvili (
http://www.youtube.com/watch?v=ogvDnQabE9c ) en zit de sfeer er hélemaal in en bewegen we ons naar de dansvloer: We gaan met z'n allen op zoek naar een Georgische bruid voor onze Poolse vriend!
De tijd vliegt voorbij en als het diep in de nacht is sluit het etablissement en komt de security ons vragen om het pand langzaam te gaan verlaten. "Maar meneer! Ik heb nog geen Georgische bruid gevonden!", zegt de Pool wanhopig tegen de security. "Ach, en anders gewoon real Kaukasus-style; je bruid stelen of ontvoeren!" vertrouwt de security hem toe. Terug in het hostel heeft de hosteleigenaar vooral zitten vertellen waarom hij niet met een Georgische moet trouwen. "Zoek voor een mooie Armeense, wat mij betreft steel je een Abchazische of Ingoesjetische bruid, maar zoek geen Georgische!"
9 januari: თბილისი/Tbilisi - მცხეთა/Мсхета/Mtskheta - სტეფანწმინდა/Stepantsminda
De volgende ochtend gaat de wekker na vier uur slaap al. Drukke dag voor de boeg voor Max, Anya en mij. We ondernemen een dagtrip naar Mtskheta (Мсхета) en vervolgens een trip naar Kazbegi, tegen het 'bijna-vierrepubliekenpunt' Georgie-Zuid Ossetie-Ossetie Alanie-Ingoesjetie. De Pool die op zoek was naar een Georgische bruid is uitgenodigd bij wat studenten in het "pitoreske" Rustavi en wilde ook vroeg vertrekken, maar maakt wat oerkreten. Uiteindelijk staat de hosteleigenaar in de richting van z'n bed te roepen: "Je Georgische bruid in Rustavi wacht op je!".
Per metro gaan we naar დიდუბე/Didube. Na flink wat rondvraag belanden we in de juiste marsjroetka. Naast mij zit een zichzelfrespecterend Georgische biznizmen heel de tijd interessant te doen met een pak papier en z'n telefoon. Op den duur pak ik mijn tablet om een mailtje uit te tikken en ik zie hem teleurgesteld kijken: "Okeee... Jij hebt gewonnen!", en hij stopt z'n pak papier en telefoon weg. Rond elf uur worden we uit de marsjroetka gegooid in მცხეთა/Мсхета/Mtskheta. 'Ehh.. Wat gingen we ook alweer doen hier?'
106. მცხეთა/Мсхета/Mtskheta ziet er heel Mediteraan uit zo in januari.
107. Het vrouwenklooster.
108. Op een verkrot gebouw naast het klooster troffen we deze "mozaïek" aan.
109. Hoog boven მცხეთა/Мсхета/Mtskheta zien we dit klooster staan. Ziet er mooi uit, maar hoe komen we er in godsnaam...
Een chagrijnige taxichauffeur spreekt ons aan en bied aan om ons voor €10,- heen en weer te brengen. We vinden het maar duur klinken en besluiten verder te lopen richting het centrum. Dan staan we voor een restaurant en worden we plots aangesproken door een bejaarde man die wat in z'n auto aan het monteren is. We raken er mee in gesprek. Na een tijdje doet hij hetzelfde voorstel: €10,- naar het ჯვრის მონასტერი/Jvari klooster op de heuvel. Wederom vinden we het wat duur. Maar dan legt de man uit dat het best nog even rijden is omdat er niet echt een directe weg is. "...En ik heb zelfgestookte chacha!". Goed, deze ronde heeft hij gewonnen! Eerst rijden we langs z'n huis om de chacha te halen en een "glas" (een hoorn van een buffel of zoiets?). Na een paar "glazen" chacha stappen we uit bij het klooster en zwalken we de heuvel op.
110. Georgië in één foto!
111. Het uitzicht over მცხეთა/Мсхета/Mtskheta is echt fenomenaal.
112. Oh ja, en dan het ჯვრის მონასტერი/Jvari klooster nog...
113. ...En dan bij binnenkomst tref je een luid snurkende geestelijke aan.
114. Terug in მცხეთა/Мсхета/Mtskheta bekijken we de lokale kerk nog even. We worden hier overvallen door ruim 5 verschillende gidsen die heel graag een rondleiding willen geven. Verder veel bedelaars die boos worden als je ze niks geeft en ons voor "Свиньи!" ("Varkens!") uitmaakt.
115. Al is het gebouw wel mooi.
Voordat we terug naar თბილისი/Tbilisi gaan willen we nog wat gaan eten. We willen teruglopen naar het restaurant wat we eerder die ochtend zagen, maar belanden uiteindelijk in een keldercafé. Het is een oude veestal omgebouwd tot café. Als we vragen voor iets te eten staan ze even druk te overleggen, maar blijkt het uiteindelijk toch te kunnen. We bestellen chatsjapoeri, badridzjani en een gerecht waarvan ik de naam vergeten ben (tomatensaus met groenten, rundvlees & veel koriander). "We kunnen ook stierenballensoep serveren, is echt typisch Georgisch!". Euh, nee dank u.
Na een tijd wachten wordt het eten geserveerd en het smaakt echt voortreffelijk. Inmiddels ben ik ook een groot fan van Georgië! Kosten van deze hele lunch? €3,-
116. De omgebouwde veestal tot café, die even voor een uurtje werd omgebouwd tot restaurant.
Terug bij de grote weg wachten we op de marsjroetka terug naar თბილისი/Tbilisi. Intussen komt de chagrijnige (inmiddels boze) taxichauffeur ons tegemoet. "WAAROM GINGEN JULLIE WEL MET HEM MEE EN NIET MET MIJ?!". "Omdat: Chacha!". Het gezicht van die man was schitterend.
Al snel waren we terug in თბილისი/Tbilisi en was het zoeken naar de marsjroetka naar სტეფანწმინდა/Stepantsminda, die na flink wat vragen ook was gevonden. De marsjroetka zat bijna vol en reed voor de verandering redelijk normaal.
117. Pauze onderweg, speciaal omdat wij toeristen waren.
118. Het uitzicht wordt spectaculairder...
De rit gaat over de Georgische militaire weg naar het noorden van Georgië, en verder naar Владикавказ/Vladikavkaz. De weg is eigenlijk in behoorlijk slechte staat. Maar met de nodige Noord-Kaukasische muziekknallers op de Zuid-Ossetische radio (dit keer weer "Сердце/Serdtse" van Azamat Bishtov:
http://www.youtube.com/watch?v=LnPzvyE31Fw ) is het nog best gezellig.
119. Rond გუდაური/Gudauri is het uitzicht op z'n spectaculairst! Daar is overigens ook een ski-resort in wording en je merkt dat daar veel geld in wordt gestoken.
120. Want daarna stikt het weer van de verkrotte gebouwen uit de Sovjetperiode.
121. Helaas rijden we met grote vaart langs dit fantastische Sovjetprojectiel: Een uitkijkpunt over heel de Hoge Kaukasus met daarin allemaal Sovjetpropaganda schilderingen. Het is het monument voor de eeuwige Russisch-Georgische vriendschap (...voor zover je het vriendschap kunt noemen na de oorlog van 2009). Voor dit ding alleen al zou ik terug naar Georgië willen! Liefhebbers kunnen *HIER* klikken voor een betere foto.
Inmiddels is de weg ook in erbarmelijke staat. Er staan heel wat sneeuwgallerijen, maar daar rijdt de marsjroetka omheen omdat het wegdek daarin echt helemaal kapot is (resultaat van Georgische tanks in 2009?).
122. Het uitzicht is nu weer anders; veel minder sneeuw.
Aangekomen in სტეფანწმინდა/Stepantsminda weten we eigenlijk niet zo waar we heen moeten om het beoogde pension te bereiken. Max legt aan de chauffeur uit dat we bij ene Maya moeten zijn. Hij heeft al een idee en belt haar op; ze blijken buren te zijn. De marsjroetkachauffeur spreekt alle lof uit over Maya en haar familie: "Zo'n goede mensen zijn dat, jullie gaan een prachtige tijd daar hebben! Overigens, hier heb je mijn telefoonnummer voor als je 's ochtends per marsjroetka terug moet naar თბილისი/Tbilisi.
De marsjroetkachauffeur heeft zonder meer gelijk over Maya en haar familie. Maya is een hyperactieve, maar ongelofelijk lieve vrouw. Ze spreekt Russisch met een zwaar Georgisch accent en ik versta er echt helemaal niks van, maar Max gelukkig wel. We worden warm welkom geheten en de tafel staat al direct vol met Georgische delicatessen, wijn en chacha.
123. Ania en ik met nog maar een klein deel van het eten.
124. Schitterende attributen aan de muur!
Die avond zakken we nog even af naar het euhm, "centrum", van სტეფანწმინდა/Stepantsminda. Halverwege stopt een Kalmukse karavaan auto's met de vraag of we een overnachtingsadres weten. Max stapt bij hen in de auto en neemt ze mee naar Maya die vast nog wel een idee heeft. Intussen lopen Ania en ik de lokale kroeg binnen. Hier zitten een paar bezopen Georgiërs in een ongelofelijk rap tempo 2 liter арцах/archag weg te werken, een paar Dagestanen rustig te eten, de kok staat alles gade te slaan vanuit het doorgeefluik en de ober kijkt verrast op; toeristen die nièt uit de ex-Sovjet-Unie komen! We bestellen wat bier en als de ober hoort dat Ania Poolse is, kan zijn avond niet meer stuk. Even later komt Max weer binnen en is de ober al helemaal in extase; een Israëliër! De ober stelt zich voor als Roedolf.
Op de TV staat inmiddels luid Kaukasische muziek op en staan de bezopen Georgiërs en Dagestanen vrolijk mee te blèèren en te dansen op nummers als
"Harem" en
"Naar de discotheek!". Één dronken Georgiër wil met Ania dansen, maar als een echte Kaukasische botte bergvrouw slaat ze het af. En dan komt Roedolf op een idee: "We hebben een Poolse in ons midden, dus tijd voor Poolse muziek!". Via de satelliet kan hij de meest shitty Poolse muziekzender ontvangen, en het is dan ook direct een schot in de roos:
Donatan i Cleo - My Słowianie. Ania zakt door de grond van schaamte en ik kom niet meer bij van het lachen wanneer de bezopen Georgiërs eens goed gaan zitten voor deze clip te zien.
Uiteindelijk staan de Kalmukken ook weer binnen en serveren ons op bier. Een Kalmuks stel zit vervolgens te vertellen hoe ze getrouwd zijn; de man heeft z'n vrouw uit Dagestan ontvoerd en toen zijn ze in Kalmukkië getrouwd. Intussen is één van de dronken gasten de keuken ingelopen en staat nu samen de kok in het doorgeefluik. Wat mij betreft was daarmee het Kaukasische Kusturica-scenario compleet. Een memorabele Kaukasische avond.
10 januari: სტეფანწმინდა/Stepantsminda - თბილისი/Tbilisi
's Ochtends vroeg staat er al een zeer uitgebreid ontbijt voor ons klaar. Een beetje basis kunnen we vandaag wel gebruiken, want we gaan de bergen inwandelen/klauteren voor een paar uur. Tegen 09h00 doen we de deur achter ons dicht en lopen we naar het "centrum".
125. Halverwege komen we de "Google market" tegen.
126. Bij deze bakker halen we brood dat letterlijk net uit de oven komt.
127. Het brood wordt tegen de muur geplakt om daar te bakken.
128. Het doel voor vandaag is წმინდა სამება/Tsminda Sameba, de kerk.
129. Een half uurtje later begint het klimmen.
130. Bij de eerste stijle helling komen we twee Russen tegen, die gevolgd werden door twee honden. En die besloten ons vervolgens te gaan volgen.
131. Het uitzicht wordt ongelofelijk mooi!
132.
133. Even een selfie onderweg!
133A. Na ruim drie uur zijn we er!
134. Portret van de grote hond.
135. En de kleine.
136. ...Dat overigens een ontzettend leuk beest was!
137. ...uw verslaggever in actie!
138. Zo nu en dan sjeesde er een Lada Niva langs met mensen erin. Er zijn diverse chauffeurs die zich aanbieden om je te rijden, maar ik kan iedereen van harte aanbevelen om het te voet te doen, dat is echt heel erg de moeite waard! En des te groter is de beloning als je bovenop staat.
139. Wat wilde paarden in Noord-Ossetië.
140. Hallo Georgië, Zuid-Ossetië & Noord-Ossetië Alanië!
141. De geestelijke van წმინდა სამება/Tsminda Sameba slaapt niet (even rechts kijken).
142. სტეფანწმინდა/Stepantsminda
We lopen nog even een eindje verder de bergen in, en keren weer om als we nog 3 uur hebben om de marsjroetka te halen.
143. Euforie alom; we hebben het gehaald!
Het terugwandelen naar beneden gaat een stuk sneller. De honden pakken nu heel wat shortcuts en duiken zo nu en dan even op, maar als we სტეფანწმინდა/Stepantsminda naderen houden ze het weer voor gezien.
144.
145. Het vee sjouwt overal rond in het dorp.
146. Pas tegen 14h30 is heel het dal pas in de zon.
147. Koeien op weg naar თბილისი/Tbilisi?
148. Als we weer bijna terug bij Maya zijn komen we deze paardenfamilie nog tegen in de straat die op hun dooie gemak door het dorp struinen.
Terug in het pension pakken we onze spullen. Max vraagt aan Maya of ze nog iets te eten heeft (...om mee te nemen). Maar ruim een kwartier voor vertrek, wordt de tafel weer volgepropt met delicatessen. Oeps, dat was niet wat we bedoelde. "Давай! Давай! Не говорите, но есть!" ("Hup hup! Niet praten, maar eten!"). We halen de marsjroetka maar nèt. Die zit stampesvol en er is zelfs een persoon te veel. Oplossing? Bij een huis aanbellen: "Heeft u een houten stoeltje? Ik breng hem morgen terug." En zo geschiedde.